Dzieła z gatunku science fiction mają to do siebie, że bardzo często poza pokazywaniem skomplikowanego świata przyszłości, są w stanie pochylić się nad kwestiami psychologicznymi. Dzięki temu powstają niemalże filozoficzne projekty, które pogłębiają naturę człowieka, jej kruchy charakter, a także podejmują tematy egzystencjalne, eksplorując bezgraniczne przestrzenie ludzkiej samotności. Czy film o paradoksie nieśmiertelności również wpisze się w podobny paradygmat?