"Jestem Ed i ukradłem 100 milionów. Chcecie wiedzieć, jak to zrobiłem?", figlarnym tonem pyta nas Ed. Odpowiem za Was tonem zmęczonym: "Nie chcecie". Film Michała Węgrzyna, w którym pytanie to pada, dowodzi, że łatwiej "ukraść 100 milionów i przeżyć", niż zdobyć względy kinowej publiczności. W gatunku heist movie, mimo definiującej go lekkości, za wykroczeniem przeciw siódmemu przykazaniu muszą

Kto jako młody człowiek nie bał się zagadać do swojej sympatii, niech pierwszy rzuci kamieniem. W przypadku Oriona sprawa jest jednak bardziej skomplikowana. Jedenastolatek wykształcił imponującą listę rzeczy, które wprawiają go w przerażenie. Są na niej nie tylko typowe dla dzieci mordercze klauny i potwory spod łóżka, ale i to, co spędza sen z powiek niejednemu dorosłemu: ośmieszenie,

Francuska prowincja, rok 1942. 15-letnia Sara (Ariella Glaser) wraca zasmucona ze szkoły. Na drzwiach piekarni, do której zawsze lubiła zachodzić, pojawiła się karteczka "Żydów nie obsługujemy". Rodzice dziewczynki wymieniają nerwowe spojrzenia. Powinni chronić córkę, jak najdłużej ukrywając przed nią napływające zza granicy wieści, czy raczej zdobyć się na szczerą rozmowę, przygotowując ją na

Słuchajcie, kochani, jest ważny enałnsment: wynalezienie kamery okazało się błędem.  W "Dziewczynie influencera" – dziele, za którego streszczenie fabuły wystarcza sam tytuł – jedna gwiazdka Instagrama pyta drugą o kruchy fundament ich przyjaźni. W odpowiedzi słyszy, że połączył je algorytm. To zaskakujący moment autotematycznej szczerości w filmie złożonym wyłącznie z zer i jedynek; upudrowanym

Wpadliście na pomysł? Uważajcie, by nie wpaść w tarapaty! Elly (Bryce Dallas Howard) żyła rutyną uzależnionej od pisania bestsellerów samotnej kociary, aż fikcja wypadła z kart jej szpiegowskich powieści i zderzyła się z rzeczywistością. Nasza pisarka zamiast jednak trafić w szerokie ramiona wyfantazjowanego przez nią agenta Argylle (Henry Cavill), trafia na wybawcę-niedbalucha i kłamczucha.

Biblijna arytmetyka jest bezwzględna: 1 nawrócony grzesznik > 99 sprawiedliwych. No chyba że masz pecha trafić po śmierci do piekła – wówczas game over; zostaje płacz i zgrzytanie zębami. Tej polityce sprzeciwia się Vivienne Medrano, której "Hazbin Hotel" nareszcie otworzył podwoje. Pilotowy odcinek, udostępniony na YouTubie przed czterema laty, zapewnił jej grono oddanych fanów. Ich anielska

Widok z okna na miejską panoramę kryje w sobie skomplikowane piękno. Też tak pewnie mówicie, jeśli podobnie jak samotny Adam (Andrew Scott) żyjecie komfortowo z klepania tekstu w Wordzie. Skomplikowane, bo szyba wieżowca, w którym miesza, działa jak bariera chroniąca przed doświadczaniem świata; jest jak fototapeta albo wygaszacz ekranu, który za często przypomina o narastającym dystansie od

Recenzencka przyzwoitość nakazywała mi dotrwać do końca seansu, choć oglądając ten zlepek paździerzowych skeczy, miałem szczerą ochotę wyjść z kina.  Gdy pięć lat temu wybrałem się na "Miszmasz, czyli kogel-mogel 3", w myślach ciskałem w twórców gromami, bo dylogia Romana Załuskiego i Ilony Łepkowskiej jest dla mnie kultowa (wiem, źle się ta historia zestarzała, ale cóż), a cytaty z niej mam

Cristóbal Balenciaga z pewnością przewraca się w grobie. Jego nazwisko, niegdyś kojarzone z najwyższą jakością i wirtuozerią w sztuce krawiectwa, dziś jest synonimem pretensjonalności i odklejenia od rzeczywistości kreatorów tzw. wysokiej mody. Złachmanione dżinsy i trampki, sprzedawane przez markę za tysiące euro, wydają się ponurym żartem – szczególnie w zestawieniu z projektami, które wyszły

Już pierwsze minuty filmu Marcina Koszałki zapowiadają, że nie będzie to kolejna polska rozprawka historyczna pełna patetycznych haseł i marionetkowych postaci. Reżyser wie, jak szybko i skutecznie przykuć uwagę zabieganej publiczności. Krótka adnotacja i oto stajemy przed majestatem Tatr. Za te oszałamiające zdjęcia Koszałka zostanie znienawidzony przez wszystkich obrońców przyrody, którzy

Pierwsza zasada filmodynamiki brzmi, że korporacje dobre nie bywają nigdy, a organizacje rządowe – rzadko. Monarch, oficjalnie, acz potajemnie, działa pod auspicjami amerykańskiej władzy, gdzieś na chwiejnym styku tej ustawodawczej i tej nadawanej przez pagony przyszyte na ramieniu. Przypomina jednak raczej eksterytorialny, międzynarodowy twór, którego cele niezmiennie uświęcają środki. Chodzi

W twórczości Alice Rohrwacher podróże w czasie tracą miano mitycznej, niemożliwej do osiągnięcia "chimery". Spadkobierczyni Felliniego i De Siki śmiało można przypisać rolę hipnotyzującej widzów prestidigitatorki, której sztuczki mają siłę przywrócić filmowym agnostykom autentyczną wiarę w magię kina. Korzenie "La chimery" sięgają głęboko: starożytnego systemu wierzeń etrusków, złudnych marzeń

Kto by pomyślał, że prosta opowieść o przyjaźni Psa i Robota może być jednym z najbardziej wzruszających i melancholijnych filmów zeszłego roku. A jednak animacja Pablo Bergera w pełni wykorzystuje potencjał komiksu Sary Varon, który zyskał powszechne uznanie krytyki. Historia rozgrywa się w Nowym Jorku lat 80. Miasto niby wygląda znajomo, ale po ulicach maszerują zwierzęta, nie ludzie. Naszą

Szperacz Marvela to na papierze urządzenie zdolne z nocy zrobić dzień, ale co z tego, skoro najwyraźniej przepaliła się żarówka. Po średnio udanych, skutkujących prawie wyłącznie zgagą z przejedzenia, próbach ożenienia świata telewizyjnego z kinowym, wybrano ucieczkę i stworzono szyld "Spotlight". Skupione pod nim seriale mają rzucić światło na te ciemniejsze zakątki MCU, gdzie dzieją się rzeczy

O uczniu Jana Matejki Janie Styce, twórcy patriotyczno-religijnego malarstwa (już w jego czasach trącącego myszką), krążyła złośliwa anegdota. Podobno pewnej nocy przyśnił się mu sam Pan Bóg i upomniał artystę słowami: "Ty mnie, Styka, nie maluj na kolanach, ty mnie maluj dobrze!". Słowa te można by skierować także do Tadeusza Syki, twórcy "Powstańca 1863". Reżyser i scenarzysta tego dzieła klęczy

Pieprzyć Mickiewicza! Pieprzyć Norwida. Pieprzyć Orzeszkową, powieść epistolarną i "Dzieci z Bulerbyn". Pieprzyć zdrowy rozsądek, logikę przyczynowo-skutkową i cały świat za oknem. A najlepiej to pieprzyć wszystko, z czego da się ulepić wciągającą opowieść. "Miłość to tęsknota nie za tym, co jest, lecz za tym, co mogłoby być" – powtarzają uczniowie ekranowego liceum, jakby w nabazgranej na kartce

Maciej Dutkiewicz wrócił po dwudziestu pięciu latach do bohaterów drugiego w swojej karierze (i do tej pory ostatniego) filmu – "Fuks". Już sam ten fakt może dziwić. Film z 1999 roku ani nie był jakimś szczególnie wielkim frekwencyjnym przebojem, ani nie udało mu się uzyskać statusu kultowego. Na tym polu prześcignęły go inne komedie gangsterskie tamtego czasu – jak "Kiler" czy "Chłopaki nie

"John Wick 4" ze swoim operowym rozbuchaniem sekwencji kaskaderskich i "Mission: Impossible - Dead Reckoning - Part One" z szalonymi popisami Toma Cruise'a wykrzywiły wizerunek kina akcji. W rzeczywistości to jeden z najprostszych (a może raczej: najmniej wyrafinowanych) gatunków. Wystarczy bowiem odpowiedni aktor w dynamicznej opowieści. Irytujący złoczyńca to już tylko wisienka na torcie.

Siedmioletnia Sol siedzi z mamą w toalecie. Śpiewają, chichoczą. Dziewczynka nie może się załatwić, więc zniecierpliwiona kobieta sika do zlewu, co bardzo rozśmiesza małą. Chwilę potem jadą razem samochodem, wciąż w dobrych humorach, grając we "wstrzymaj oddech, żeby spełniło się życzenie". Matka pyta córkę, czego sobie życzy. "Żeby tata nie umarł". Bum. Dwie sceny, które robią wrażenie

13 października 1972 roku. W spowitych chmurami Andach, na granicy między Chile i Argentyną, dochodzi do tragedii. Samolot przewożący 45 osób rozbija się o górski lodowiec. Część podróżnych ginie na miejscu, reszta musi sobie poradzić w ekstremalnie trudnych warunkach. Wysokość ponad 3000 m n.p.m., niskie temperatury, małe zapasy jedzenia, a wokół zaśnieżona dolina. Szanse na przeżycie wydają się

Czy można cieszyć się z przegranej? Można, a nawet trzeba, przykazuje Taika Waititi, który w zwiastunie "Pierwszego gola" promuje swoje najnowsze dzieło jako "loser" stojący m.in. za nagrodzonym Oscarem za scenariusz "Jojo Rabbitem". Niskie oczekiwania w połączeniu z dużą dawką improwizacji i radości czerpanej ze wzajemnego działania wydają się sekretnym przepisem na sukces (mniejszy, czy

Po "Panu Samochodziku" i "Znachorze" przyszedł czas na "Akademię pana Kleksa" – nostalgiczny powrót do rodzimej popkultury lat 80. w pełnym gazie. Z jednej strony - nic łatwiejszego niż odtwarzanie, powtarzanie, ponowne adaptowanie. Z drugiej - tak łatwo spotkać się z zarzutem o wtórność i żerowanie na starych pomysłach. I nie da się uniknąć porównań z kultowymi filmami. Maciej Kawulski musiał być

Jak wiemy przynajmniej od czasu "Zemsty Sithów", demokracja umiera przy akompaniamencie oklasków tłumu. A jak umrze znany nam świat? Czy będzie to nieskończona reakcja spalająca atmosferę, której bali się pracownicy Los Alamos w "Oppenheimerze"? A może przytrafi się nam coś innego? Sam Esmail, twórca serialu "Mr. Robot" w swoim drugim pełnym metrażu - "Zostaw świat za sobą" - przedstawia własną

Oryginalny tytuł "Pieśni wielorybów", "Les gardiennes de la planète", wzniośle zwraca uwagę na pełnioną przez wieloryby rolę strażników ziemskich ekosystemów. Tytuł międzynarodowy, "The Whale Nation", zaczerpnięty z poetyckiej książki Heathcote’a Williamsa (będącej zresztą kanwą tegoż dokumentu przyrodniczego) akcentuje z kolei wielorybią "nację" oraz jej bogate i złożone życie społeczne. Polscy

Pomelanżowe pobojowisko, na które w jednej ze scen spogląda półnagi Barry Keoghan nie bez powodu przypomina "Ogród rozkoszy ziemskich" Hieronima Boscha. Opustoszały słoneczny krajobraz po suto zakrapianej imprezie z jednej strony emanuje sielskością i (nie)winnością wczorajszych doznań. Z drugiej zwiastuje tragedię, oddając przy tym całym mrok "Saltburn", w którym Emerald Fennell przygląda się

W DCEU bez zmian. Wyprawiona przez komiksiarzy z Warnera pożegnalna impreza odbija czkawką wspomnienia z wszystkich poprzednich superbohaterskich domówek. Podejrzenie kiepskiej zabawy nie opuszcza już w drodze na melanżyk. Wewnętrzne kłótnie, trzy tury dokrętek i ciężka atmosfera na planie to jedynie wierzchołek góry lodowej – głębiej siedzi przecież kontrowersja. O zaproszeniu Amber Heard

Na początek: mały test Rorschacha. Jeśli w pierwszej scenie "Rebel Moon" zobaczycie fajowski statek przelatujący przez kosmiczny portal, jest duża szansa, że "Rebel Moon" się Wam spodoba. Jeśli jednak zobaczycie wielkiego metalowego penisa wyłaniającego się z kosmicznej waginy… cóż, powodzenia. Innymi słowy: bez rewolucji, wszyscy możemy zostać na okopanych pozycjach. Albo wchodzisz w konwencję,

Wsi spokojna, wsi wesoła? W "najpotężniejszym państwie na świecie" pewnie by tak było – trafiamy jednak do polskiej wsi Adamczycha roku pańskiego 1670. Rzeczpospolita może i być sobie obojga narodów, lecz niedawne powstania, najazdy i potopy mocno ją poturbowały. Obojętność na jakiekolwiek zmiany zachowuje Jan Paweł Adamczewski (Bartłomiej Topa), wiecznie zadowolony, a przy tym poczciwy sarmata z

W świecie zwierząt nie kwestionuje się różnorodności. Istnieje 20 000 tysięcy gatunków pszczół i każdy z nich jest naturze potrzebny i przez naturę akceptowany. Estibaliz Urresola Solaguren, opowiadając przede wszystkim o świecie ludzi, pełnym binarnych podziałów i lęku przed innością, sugeruje, że seksualność i płeć płynne są jak wosk, co zastygłe od stereotypów społeczeństwo nie zawsze potrafi

Gdyby talent i ciężka praca wystarczyły do osiągnięcia sukcesu, Willy Wonka (Timothée Chalamet) nie miałby żadnych zmartwień. Tak się jednak składa, że droga do wymarzonego czekoladowego imperium nie tylko wiedzie przez pasmo gorzkich porażek, ale dodatkowo została wybrukowana niefortunnymi splotami wydarzeń. Są one jak cegła spadająca na głowę bujającego w obłokach chłopaka, który oczami