Jeśli „Wariacje animacji” Chucka Jonesa podawały w wątpliwość granice pomiędzy twórcą a dziełem oraz między gatunkiem a gatunkiem, to „Fehérlófia” działa w podobny sposób wewnątrz silnie zarysowanego i wydzielonego, ale jednak płynnego dzieła, zarówno pod względem wizualnym, jak i narracyjnym. Zresztą w tym przypadku jedno z drugim się łączy, bo skoro sposób opowiadania jest przede wszystkim optyczny, to falujące kształty ...