Filmowe rekolekcje Jana Komasy nie są czczym kazaniem odbijającym się głucho od kościelnych witraży. Opowieść o fałszywym księdzu zawiera wiele starannie wyważonych prawd: o współczesnym Kościele, młodzieńczym poszukiwaniu sensu życia, kształtowaniu własnej duchowości i neutralizowaniu zakorzenionych w sercu bolesnych krzywd. Bez natrętnej egzaltacji i napuszonego kaznodziejstwa. Takiego kina w Polsce wciąż jest zbyt mało. Grzech nie celebrować więc "Bożego Ciała".

Absolutnie zachwycająca geneza największego złoczyńcy Gotham przypomina zabieg na otwartym mózgu obłąkanego samotnika, którego Todd Phillips operuje bez znieczulenia. Zgłębianie zdeformowanego bolesną egzystencją umysłu na przemian fascynuje i przeraża. I o taki emocjonalny dysonans chodzi w rasowym thrillerze psychologicznym, jakim "Joker" z całą pewnością jest. Wciąż dudniący w uszach po seansie demoniczny śmiech będzie nam o tym przypominał jeszcze bardzo długo.

"Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie" jest filmowym rarytasem rodem z Italii, którym już od trzech lat zajadają się smakosze kina na całym świecie. Nic dziwnego więc, że z włoskiego przepisu upichcić sukces zapragnęli także Polacy. I wbrew pozorom na talerzu nie wylądowała odgrzewana w mikrofali pulchna mrożonka imitująca oryginalny smak, a apetyczna pizza na cienkim cieście, której nie powstydziłby się sam masterchef, Paolo Genovese. Zdecydowanie do schrupania!

Urozmaicający szkolne wykłady multimedialny suplement do lekcji historii, zaś w kategoriach artystycznych jedynie poprawne kino, którego wartość dość mocno zawyża znakomita rola Borysa Szyca. "Piłsudski" przewrotu w polskiej kinematografii nie dokona, choć jednocześnie nie narazi się na ogólnonarodowy lincz. Jeśli film Michała Rosy miał pokazać marszałka z "krwi i kości", to należało jednak skupić się na większej liczbie detali niż bujnych wąsach i garści soczystych cytatów.

"Mi casa es su casa" - wita nas w progu Pedro Almodovar, częstuje drinkiem, pozwala wygodnie rozsiąść się w fotelu i zanurzyć w sentymentalnej opowieści o beztroskim dzieciństwie, artystycznej wolności i goryczy przemijania. "Ból i blask" rzeczywiście przypomina wizytę w domu hiszpańskiego mistrza, po którym oprowadza nas grający prawdopodobnie rolę życia Antonio Banderas. Wysoce estetyczne, melancholijne, ale i podszyte subtelnym humorem kino, którym czołowy europejski reżyser udowadnia, że starzeje się z wielką klasą.

Nawiązując do tytułu filmu, który rozpoczął na wielkim ekranie karierę agenta Mike'a Banninga można z przykrością stwierdzić, że gwiazda Secret Service zaliczyła właśnie bolesny upadek z Olimpu wprost w najgłębsze otchłanie Hadesu. "Świat w ogniu" skutecznie zaciera bowiem jakiekolwiek pozytywne wrażenia z poprzednich części i daje wszelkie podstawy ku temu, by prezydenckiemu bodyguardowi zamiast broni wręczyć wędkę i wysłać na zasłużoną emeryturę. Najlepiej z dala od filmowej cywilizacji.

Quentin Tarantino kino kocha miłością bezgraniczną i bezwarunkową. Z tego niemal obsesyjnego uczucia zrodziło się "Pewnego razu... w Hollywood". Nietuzinkowy reżyser z werwą błyskotliwego gawędziarza snuje sentymentalną opowieść o Fabryce Snów, którą ubarwia hollywoodzkimi anegdotami, dygresyjnym humorem, muzycznymi szlagierami z samochodowego radia i fantazyjnym scenariuszem, łączącym fikcję z faktami. Nie jest to na pewno Tarantino w topowej formie, lecz wciąż jego filmowym zaklęciom trudno się oprzeć.

Niektórymi zabawkami można się znudzić, z innych wyrosnąć. Nie ma o tym mowy w przypadku Chudego, Buzza i reszty sympatycznej gromadki, którzy w czwartej już odsłonie serii serwują nam bogaty repertuar żartów, wzruszeń i przygód. "Toy Story" to wciąż gwarancja wybornej zabawy bez ograniczeń wiekowych i drobiazgowo dopracowana bajka z wieloma mądrymi przemyśleniami, które z łatwością zakodują sobie w głowach zarówno dzieci, jak i dorośli.

"Szybcy i wściekli" chwilowo zjechali z autostrady prowadzącej wprost do dziewiątego już epizodu, a w rozpędzonej na bocznej drodze maszynie kierownicę przejęli dwaj muskularni twardziele. Zatankowani pod korek Hobbs i Shaw taranują wszelkie prawa fizyki i demolują nawet iluzoryczne zasady zdrowego rozsądku. Robią więc dokładnie to, co do nich należy i wywiązują się ze swoich niszczycielskich obowiązków co najmniej poprawnie. Kino naprężonych muskułów i gołych pięści w rozmiarze XXXL.

Drepczącym pokracznym krokiem zombiakom Jarmuscha może i brakuje dynamiki, lecz nie sposób odmówić im zaciekłości i konsekwencji, gdy nadchodzi moment bezpośredniej konfrontacji z potencjalną ofiarą. Reżyser "Truposzy..." już tak bezkompromisowy i zdeterminowany w zaskakiwaniu widza nie jest. Jego najnowsze dzieło, choć udekorowane na marginesie kilkoma autorskimi komentarzami, wydaje się zbyt oczywiste, nieznośnie deklaratywne, dość wtórne, a przez to po prostu zbędne.